شبیه سازی اقلیمی و مصلحت سیاسی IPCC

محتویات

مقدمه. ۱

واژه IPCC به معنی چیست؟ ۱

موضوع تغییرات اقلیمی. ۱

دانشمندان و دولتمردان در تغییر اقلیم. ۲

نقش Ipcc به عنوان یک سازمان مرزی میان علم و سیاست.. ۴

فعالیت های مدیریت ترکیبی. ۵

فرایند بازبینی   IPCC. 9

انتقاد های ایراد گیرانه از پروسه بازبینی IPCC. 12

مذاکره بیان خلاصه برای سیاست گذاران. ۱۵

نتیجه گیری.. ۱۶

مقدمه

واژه IPCC به معنی چیست؟

هیئت بین المللی ناظر بر تغییرات اقلیمی (IPCC) بخشی از سازمان ملل است که در سال ۱۹۸۸ تاسیس‌شد و مسئولیت گردآوری ارزیابی‌های علمی مرتبط با روند‌کار مربوط به تغییرات اقلیمی را برعهده دارد. هنگامی‌که هیئت بین المللی ناظر بر تغییرات اقلیمی (IPCC) درباره سیاستهای اقلیمی‌که باید توسط سازمان ملل مورد رسیدگی قرارگیرد قضاوت نمی‌کند، اما سیاست‌گذاران (SPMs) درباره وضعیت علل و اثرات تغییرات اقلیمی ناشی از عملکرد بشر و کاهش علل و تغییر اثرات متون اندکی را گردآوری نموده اند. اگر بخواهیم ارتباط بین عدم قطعیت شبیه سازی اقلیمی با خط مشی‌های سیاسی را مطالعه کنیم ابتدا باید از هیئت بین المللی ناظر بر تغییرات اقلیمی (IPCC) آغاز کنیم.

موضوع تغییرات اقلیمی

موضوع تغییرات اقلیمی با اختلاف نظرات علمی فراوانی درباره اینکه دقیقا چه اتفاقی در حال رخ دادن است و چه اتفاقی برای آب وهوا خواهد افتاد، همراه است. بخشی از این اختلاف نظرها مربوط به خطاهای تخمینی مرتبط با شبیه سازی اقلیمی است. علاوه بر این در مورد اتخاذ واکنش سیاسی مناسب برای تغییرات اقلیمی(به عنوان مثال، اینکه تا چه حد قصد داریم دخالت‌های انسانی را در سیستم آب وهوایی محدودکنیم؟ و اینکه برای تسهیل علل احتمالی تغییر اقلیمی چه باید بکنیم؟ و تا چه اندازه باید برای سازگاری با آن آماده باشیم؟) اختلاف نظرات زیادی وجود دارد. میزان درک جهانی از خطر تغییر اقلیم متفاوت می باشد. بنابراین خطاهای تخمینی با توجه به شبیه سازی اقلیمی برای کمک به آن بسیار گسترده بوده و میزان این خطرات بالا می باشد. و همین موضوع باعث شده است که  مساله تغیرات اقلیمی ناشی از عملکرد انسان در گروه مسایل سیاسی که نیازمند استراتژی حل مساله “پس هنجاری” باشد، قرار بگیرد (فانتوویکز و راوتز ۱۹۹۳، پیترسون ۲۰۰۶ الف، ون در اسلوجیس و همکاران ۲۰۰۸).

برخی بازیگران اصلی اقتصاد حضور خود را با ایجاب کاهش شدید انتشار دی اکسید کربن در معرض خطر می‌بینند. تا سال ۲۰۳۰ هزینه‌های کلان اقتصادی برای کاهش گازهای چندگانه، برابر با میزان ثابت انتشار دی اکسیدکربن بین ۴۴۵ و ۷۱۰ ppm  و ۳٪ کاهش تولید ناخالص داخلی و یا افزایش اندک آن در مقایسه با میزان پایه تخمین زده می شود. بین سال های ۲۰۰۷ تا ۲۰۳۰ این میزان به بالاترین میزان کاهش رشد تولید ناخالص داخلی که ۰.۱۳% در سال است، خواهد رسید (که به معنای شکافی کوچک اما مهم نسبت به رشد میانگین سالانه تولید ناخالص داخلی ۲ تا ۳٪ می باشد). این نکته را در نظر داشته باشید که برخی مناطق (بخصوص مناطقی که دارای صنایع نفتی و زغال سنگ می باشند) میزان بالاتری از این مقدار هزینه های اقتصادی را دریافت نمودند در حالی که برخی مناطق مانند مناطق حاصلخیز و مناطق استوایی حداقل در ابتدا و با اندکی تمهیدات از تغییرات اقلیمی بهره خواهند برد. علاوه بر این هزینه های جهانی کاهش دی اکسیدکربن درصورت دنبال شدن سیاستهای ناکارآمد بسیار بالاتر خواهد بود. این خطرات همچنین برای افرادی که هنگام انجام پروژه تغییر اقلیم ریسک آسیب رساندن به خود یا چیزهایی که دوست دارند را می پذیرند، بالا می باشد. به عنوان مثال برخی اکوسیستم های پروژه به شکل غیرقابل تغییری آسیب دیده اند، برخی گونه‌ها منقرض شده اند، امکان ناپدید شدن برخی جزایر کوچک با افزایش سطح آب دریا وجود دارد، تولید غذاها در برخی مناطق ممکن است دچار مشکل شود و … . و بالاخره خطرات برای بازیگرانی اقتصادی که تکنولوژی‌های دوستدار محیط زیست را به عنوان فرصتهای تجاری می بینند، بالا می باشد.

دانشمندان و دولتمردان در تغییر اقلیم

با در نظر گرفتن اینکه بحث درباره تغییر اقلیم در مناطق قطبی بالا می باشد، چگونه دانشمندان به دولتمردان و سیاستمداران اخطار می‌دهند و جامعه را در ابعاد وسیع درباره یافته های خود آگاه می سازند؟ پیش از پاسخگویی به سؤال فوق بایستی این سؤال را مطرح نمودکه نقش دانشمندان در مقابل دولتمردان و سیاستمداران چیست؟ راجر پیلک بین ۴ نقش ایده آلی که دانشمندان در میان دانشمندان صرفی(که تنها حقیقت را بدون درنظرگرفتن مفاهیم تجربی تحقیق جستجو می‌کنند)، داوران علمی (که به دنبال تمرکز بر مسائلی هستند که بدون هیچ گونه ابهامی توسط علم قابل حل می باشد)، طرفدار مشکلات (که به دنبال پیشبرد علایق خاص با استفاده از تخصص خود می باشد) و یا به واسطه تغییر سیاست‌ها یکی را انتخاب می‌کنند، تمایز قائل می‌شود. آخرین نقش ذکر شده (به واسطه تغییر سیاستها) نیازمند توضیحات بالاتری می باشد. هیسکمولر و همکاران برای مشکلات سیاسی با میزان خطاهای علمی بالا و خطرات اجتماعی بالا نقش علم را در اینگونه مشکلات «بدون ساختار» به عنوان تعیین کننده مشکل می داند. می توان فرض را بر این گرفت که نفوذ دانشمندانی که این نقش را بر عهده می‌گیرند در مهارت دانشمندان در ارزیابی و برقراری ارتباط با خطای تخمینی و تجزیه و تحلیل مقادیر مختلف و چشم اندازهای این مشکل نهفته است که تنها با بودن در نقش یک واسطه امکان پذیر می باشد.

در عمل دانشمندانی را می یابیم‌که هریک از این چهار نقش را در بحث تغییر اقلیم بر عهده می‌گیرند. رسانه‌ها اغلب طرفداران مسائلی که تخصصی است و یا بر علیه سیاست های اقلیمی می‌باشد، به طور برجسته نشان می دهند، که فقط بر اساس اطلاعات آنها از مطالعه عدم قطعیت شبیه سازی اقلیمی (به هر دو صورت خطای تخمینی کم یا زیاد) به جای صریح بودن مقادیر زیرساختی بحث می‌کنند. در بحث عمومی درباره مقادیر احتمالی جلوگیری از انتشار دی اکسیدکربن، منتقدان مقادیر سیاسی پیشنهادی عموما به خطاهای تخمینی در شبیه سازی اقلیم اشاره می کنند. آنها استدلال می‌کنند که هیچ شواهد تجربی دال بر وجود مساله وجود نداشته (هنوز گرمای جهانی که توسط بشر به وجود آمده باشد، رخ نداده است) و پیش بینی معتبری از آینده (به عنوان مثال سال ۲۱۰۰) ممکن نیست. همانگونه که بسیاری از منتقدان در حال حاضر پذیرفته اند که سطح زمین در طول ۵۰ سال گذشته در حدود ۰.۵ درجه سانتیگراد گرم تر شده است، بنا به گفته برخی منتقدان عدم وجود شواهد اساسا ارزیابی منفی از کیفیت شبیه سازی اقلیمی می باشد.

نهایتا تنها با ترکیب مشاهدات با مدل تبیینی (= فرضی) است که می توان تغییرات مشاهده شده را به جای تغییرات طبیعی به تاثیرات انسانی نسبت داد. از دیدگاه فلسفی به نظر می رسد منتقدان اسنادی دارند. زیر سوال بردن اعتبار شبیه سازی های اقلیمی بر حق است. بنابراین خطاهای تخمینی مورد بحث در شبیه سازی اقلیمی نقش عمده ای در بحث «دانش معقول» ایفا نموده و قسمت عمده بحث سیاسی تغییر اقلیم بر رابطه بین مدل ها و داده ها تمرکز کرده است (ادواردز ۱۹۹۹).

این بخش درباره این مطالعات است‌که چگونه دانشمندان ممکن است نقش واسطه صادق را بازی کنند ، که آن هست، با مسئولیت ارزیابی و ارتباط دانش تغییر اقلیم تحت شرایط بحث های سیاسی یک طرفه و خطاهای تخمین علمی بزرگ می باشد. هیئت بین الدول تغییرات اقلیم (IPCC) به عنوان «سازمان مرزی» بین دانش و سیاست تجزیه و تحلیل شد که به سبب  مزیت قوانین آن  و راه های ارزیابی در تولید ارزیابی های تغییر اقلیم، ارزیابی های پیچیده و متعادلی  از عدم قطعیت شبیه سازی اقلیمی را تولید کرده است و نقش میانجی صادق را بازی کرد.

به خصوص این بخش نگاه دقیق تری به فرایند بازبینی IPCC با مطالعه موردی درباره ارزیابی نقش انسان در تغییر اقلیم در گزارش سوم ارزیابی می اندازد (۲۰۰۱a IPCC   به این نتیجه رسید که احتمالا دلیل عمده گرمای اخیر گازهای گلخانه ای ایجاد شده توسط انسان می باشند). که ارزیابی این‌ گزارش تغییر قابل توجهی از بیانیه کیفی گزارش دوم ارزیابی (توازن شواهد دال بر تاثیر بی چون و چرای بشر بر اقلیم جهانی دارد) تا به یک بیان احتمالی تاسیس کرد. گزارش ارزیابی چهارم در همان چارچوب احتمالی تا جایی پیش رفت که از <66% احتمال تاثیر بشر در گرم شدن هوا به >90% احتمال رسید. با نگاهی دقیق‌تر به سازمان ارائه کننده این اطلاعات و چگونگی بحث آن ها در IPCC می توانیم به اهمیت خط مشی سیاسی در خطای تخمینی شبیه سازی اقلیمی پی ببریم.

ابزار تبدیل عکس موبایل به لایه GIS

نرم افزار اکسل محاسبه خودکار شاخص های هیدرومتری

اکسل محاسبه روند من کندال

فایل اکسل آماده AHP

فایل اکسل آماده محاسبه شاخص اقلیمی آمبرژه بهمراه آموزش ویدئویی رایگان

نقش Ipcc به عنوان یک سازمان مرزی میان علم و سیاست

در دهه ۱۹۸۰ اقلیم شناسان بسیار درگیر افزایش آگاهی سیاسی بین المللی درمورد مسئله گرم شدن زمین با منشا انسانی بودند. این آگاهی باعث شد جامعه سیاسی بین المللی درزمینه ارزیابی‌های علمی بین المللی در پدیده گرم شدن زمین با انگیزه بالا عمل کند. تحقیقات هواشناسی وهواسنجی –به عنوان فعالیتی که در دهه ۱۹۵۰ مجزا از ابلاغ سیاسی به صورت بین المللی شده بود، قابل ملاحظه است.

همکاری های گسترده علمی از طریق برنامه های تحقیقاتی بین المللی درسال۵۸ /۱۹۵۷با سال ژئوفیزیک بین الملل آغازشد. سی سال بعد درسال ۱۹۸۸ توجه عموم به پدیده گرم شدن زمین هوشیاری  را دربسیاری کشورها بالابرد. در همان سال، در پایان جنگ سرد، بسیاری کشورها تصمیم به همکاری در زمینه ابلاغ علمی سیاست-آب وهوا در چارچوب  سازمان ملل متحد کردند.

یک سازمان بین المللی بااین هدف تثبیت شد: هیئت بین الدول تغییر آب وهو به صورت رسمی شعبه ای فرعی از سازمان جهانی هواشناسی وبرنامه محیطی سازمان ملل متحد است.

درواقع، Ipcc را می توان به عنوان یک (سازمان مرزی) بین علم وسیاست درنظرگرفت. موفقیت IPCC را می توان به صورت درجه ای اندازه گیری کرد که این مرز بین علم وسیاست بتواند علم هواشناسی را  وارد سیاست کند به گونه ای که تصمیم گیران سیاسی در دامنه علمی مشروعیت را در نظرگرفته و آن را حفظ  کنند.

منظور از (سازمان مرزی) دراینجا چیست؟ دیوید گوستون(سازمان مرزی) را به عنوان سازمان هایی تعریف میکندکه با سه معیار زیر تطابق داشته باشد:

(اول- فرصت و گاهی انگیزه برای ایجاد واستفاده ازبسته های استاندارد واهداف مرزی ارائه دهد. دوم-مشارکت  ساختن فعالان از دو  جانب مرز و نیز متخصصان دارای نقش واسطه مشارکت داشته باشد.سوم- درخط مقدم دو دنیای اجتماعی متفاوت سیاست و علم قرارگیرد اماخطوط مجزایی ازخطوط ازپاسخگویی برای هریک قائل شود.

(اهداف مرزی : اهداف مادی یا مفهومی هستند که بین دودنیای اجتماعی مختلف مانند علم وسیاست تعریف میشوند و میتوانند بوسیله افراد درون هریک به منظورهدف خاصی بدون از دست دادن هویت مورد استفاده قرار گیرد.یک نمونه آن در حساسیت آب وهوا (حساسیت هوا به اختلال ناشی از گازهای گلخانه ای است-که به عنوان تغییرهای ناشی از دوبرابرشدن میزان co2 تعریف میشود-که میتواند با استفاده از اطلاعات هواشناسی وشبیه سازی آب وهواتعیین میگردد) مدل سازان آب وهوا ازمفهوم(حساسیت آب وهوابه عنوان معیارمقایسه مدل های خود استفاده میکنند)مدل سازانی که از مدل استفاده میکننداغلب حساسیت آب وهوایی را به کار میگیرند که بوسیله مدل هایی پیچیده تر به عنوان پارامترمدل شبیه سازی شده است وبرای مشاوران وسیاست گذاران.(حساسیت آب وهوایی) یک پنجره به سوی مدل ساری آب وهوا ایجاد میکند.جالب است که باوجودعدم قطعیت عمده درتعیین (حساسیت آب وهوایی) دامنه عدم قطعیت از اولین ارزیابی حساسیت آب وهوایی توسط آکادمی ملی علوم درسال۱۹۷۹ بین c405 -105 ثابت مانده است.

همانطور که jerun vander slujds وهمکارش اثبات کرده اند بسیاری تفاسیر متفاوت از این دامنه انجام شده است که آنهارا به سوی نامگذاری این دستگاه مرزی به عنوان یک (دستگاه مرجع) ومطالعه علل اجتماعی حفظ این دامنه سوق داده است (بسته های استاندارد) گسترده تر از(اشیاء مرزی) تعریف میشوند. انها متشکل ازتئوری های علمی و یک سوی تکنولوژی یافرایندهای استاندارد.و نیز یک مفهوم هستند که تحقیقات جمعی درتمام جوامع و(اثبات حقیقت) راکنترل میکند درزمینه تغییرآب وهوا بسته های استاندارد را میتوان درمفهوم سازی ازتغییر شرایط آب وهوایی وتثبیت یک خط پیشرونده از تحقیق هواشناسی متناسب با سیاست گذاری آب وهوامشاهده کرد.

تعریف دیگری از (سازمانهای مرزی) توسط کلارک میلر ارائه شده است که بیان میکند به طورخاص در مطالعه مرز بین علم و سیاست در سطح بین المللی نباید متمرکزساخت بلکه متمرکز بر فرایند و ویژگی های پویای آن باشیم .بر اساس تعریف میلرسازمانهای مرزی سازمانهایی هستند که در (مدیریت ترکیبی) با ماهیت(ترکیبی) دخالت می کنند.

ساختارهای اجتماعی که دارای  هر دو عناصرسیاسی وعلمی هستند اغلب به صورت نامناسب درهم تنیده میشوند تاتمایز عدم احتمال عملی را القا کند.آنها می توانند اثر تصنعی یا مادی یامفهومی (مانند سیستم هواشناسی یک نیروگاه هسته ای تکنیک ها یا اقدامات (مانند روشهای حذف گازگلخانه ای دربرخی کشورها) یا سازمانها مانندSBS هیئت علمی وتکنولوژیکی کنواسیون هواشناسی یاهیئت بین الدول تغییر اقلیم) را در نظر بگیرند)

فعالیت های مدیریت ترکیبی

فعالیت های مدیریت ترکیبی لزوما محدود به اقدامات درسازمانهای مرزی نیست. به نظر میرسد که اتصال بین علم هواشناسی وسیاست به طور موفق توسط ICPP انجام گرفته است. درابتدا کنواسیون درچارچوب سازمان ملل در زمینه تغییرات آب وهوایی (unfcc)  سال۱۹۹۲ پروتکل کیوتوسال ۱۹۹۷ توافق بن درسال ۲۰۰۱ و برنامه عملیاتی بالی سال۲۰۰۷ قرارداشت. نیل به این اهداف بوسیله اولین .دومین.سومین وچهارمین گزارش ارزیابی IPCC تسهیل شد.این گزارشات- وپیامدآنها- به جایزه صلح نوبل ۲۰۰۷ منتهی شد. اولین گزارش(۱۹۹۰) تاییدکرد که دانشمندان تصورمی کردند تغییر آب وهوا ممکن است- با وجود عدم یقین خطرات بزرگی ایجادکند(مثلا آیا می توان گرم شدن را به تاثیر انسانی نسبت داد یا خیر) و محتوای کنواسیون نغییرآب وهوا را بیان کرد. دومین گزارش(تکمیل در۱۹۹۵) دریافت که در این تعادل مشهود حاکی از تاثیر انسانی غیر قابل تشخیص درآب وهوای جهان است.بدین معنا که شواهد مبنی بر دخالت انسان افزایش یافته است. سومین گزارش(۲۰۰۱) پیام قویتری را ارسال می کرد که (مدرک جدیدتر و قویتری وجود دارد مبنی بر اینکه عمده گرمایش مشاهده شده طی ۵۰ سال گذشته به فعالیت های انسانی نسبت داده می شود.و چهارمین گزارش (۲۰۰۷) مجددا این پیام و احتمال را تقویت می کرد که انسانها عامل عمده گرمایش اخیر تا ۹۰درصد بوده اند دراحتمال بالا.از انجایی که تمام دولت ها گزارش های IPCC راپذیرفته اند و خلاصه سیاست ها را خط به خط تایید کرده اند قانونی بودن گزارشات IPCC در جلسات کنواسیون سازمان ملل اعلام شد به علاوه IPCC به عنوان واکنش به درخواست ها برای توصیه های مناسبتر ازجانب کنواسیون اثبات شد.

 بنابراین در تمام دنیا گزارشات IPCC به طور مستقیم در فرایند سیاست گذاری مورد استفاده قرار می گیرد حتی دولتهایی که نسبت به پروتکل کیوتو مردد هستند گزارشات کامل IPCC راپذیرفته اند البته گاهی ازروی بی میلی به عنوان مشروع. ارتباط سیاسی IPCC بوسیله ارتباط با کنواسیون هواشناسی وهیئت بین الدول آن تضمین شده است.در واقع علت تثبیت  IPCC در سال ۱۹۸۸ نیز مشاهده شده است. به یک توافق بین المللی درباره مسئله گرمایش زمین دردهه ۱۹۸۰ بود چون برخی دولتها هنوزمتقاعد نشده بودند که مدرک علمی کافی برای توجیه اقدامات در زمینه این مسئله وجود دارد سازمان بین الدولتی ایجاد شده بود تا فراهم کند ارزیابی همه دانش در دسترس روی موضوع که متعاقبا در حین  مذاکرات . نمی تواند بی اعتبار سازد.

در حقیقت یک نفر توانست فرضیه را بسازد که IPCC خیلی موفق بوده است چرا که مشکلی که بیان شد و مورد بررسی قرار گرفت برای برنامه و تدابیر در نظر گرفته شده جوی منسب بود و دقیقا همان چیزی بود که در جستجو و کشف آن بودیم. این نگرش باعث می شود که IPCC یک نظم را ایفا کند نه به عنان شناسا گر و پیدا کننده مشکل در یک بافت مشکل و بی نظم و آشفته، بلکه نقش حل کننده مشکل را ایفا می کند یک مشکل مشخص و سازمان یافته ( به عنوان یک داور علمی عمل می کند) با وجو این، با اینکه تدادی و برخی از دولت ها و کشورها دوست دارند تا مشکل تغییر آب و هوا را به این شیوه حل کنند، شک و تردیدهای زیادی در مورد بیشتر یافته های IPCC وجود دارد و این حقیقت و واقعیت که وقتی پای منافع متفاوت دولت ها در مذاکرات بین المللی در میان است، فرضیه های دیگری درست می شود.

در عمل، ممکن است آن به این صورت باشد، ارزیابی و انتقال حالت ناپایدار و شک و تردیدها ، و بیان کردن درست و منسجم نتایج ارزیابی ها توسط IPCC موجب می شود تا تواناییهایشان در دایره نظریه پردازی بیشتر شود. برای فعالیت و قضیه جوی رابطه IPCC با پروسه های سیاسی مورد بررسی قرار گرفته شده، با اینکه این فعالیت جوی از ابتدا بر قدرت خود باقی مانده است، با اولین ارزیابی جامعی که انجام شد و در سال ۱۹۹۰ منتشر شد، IPCC یک داده و اطلاعات مستقیمی برای پروسه طراحی و برنامه ریزی مهیا و فراهم کرده بود. برای مثال، گزارش سال ۱۹۹۰، به وضوح عوامل و عناصر دخیل و احتمالی در مورد آب و هوا را در یک جلسه مطرح و بیان کرد، و بعد از اینکه تعداد تشکیل و برقراری این جلسات در سال ۱۹۹۵ بیشتر شد و اعضای وابسته برای بیان مطالب تکنیکی و علمی (SBSTA) مسئولیت جلسه مناظره که بین اعضای وابسته و مرتبط با این مجمع را بر عهده گرفتند: این بدنه و اصل مطالب موجود در جلسه حالا واسطه بین IPCC و مجمع است و دارای رابطه کاری خوب با IPCC است. بعد از اینکه سومین گزارش ارزیابی (TAR) در سال ۲۰۰۱ تکمیل شد SBSTA وظیفه و نقشش را در مقابل IPCC به عنوان محل اجتماع برای بحث و گفتگو در مورد تاثیر سیاسی نتایج و استنتاج IPCC در مورد آب و هوا را تعریف و مشخص کرد. برای مثال، تعریف دخالت و برخورد خطرناک بشر با طبیعت با سیستم آب و هوا  و تعهدات  IPCC در طول این سال ها آن را خیلی روشن و واضح ساخته است تا بتواند به چنین سوالات سیاسی جواب دهد، اگر چه آنها باید به لحاظ سیاسی جواب دهد، اگر چه آنها باید به لحاظ علمی مطلع و آگاه باشند. اما به طور اساسی گرفتار و درگیر ارزشگذاری شخصی هستند.

جمله اول TAR یک خبر و گزارش ترکیبی است. برای مثال، می خوانید که، علوم اجتماعی، تکنیکی و طبیعی می تواند اطلاعات ضروری و سند و مدارک لازم برای تصمیم گیری در مورد آنچه که تشکیل می شود را دخالت و برخورد خطرناک بشر با سیستم آب و هوا را مهیا و فراهم کنند. در همان حین، چنین تصمیماتی ارزشگذاری شخصی نامیده و خوانده می شود که از طریق پروسه های سیاسی، اجتماعی مشخص می شود. که ملاحظاتی مثل توسعه و پیشرفت، انصاف، و تداوم پذیری و حالت های ناپایدار و ریسک را مورد بررسی قرار می دهد(IPCC,2007) به منظور مطمئن شدن و اطمینان حاصل کردن در مورد اینکه اطلاعات ضروری و شواهد و مدارک لازم و مورد نیاز برای تصمیم گیری ها” به جلسه آب و هوایی تحویل داده شده است،  IPCC,SBSTA را در مطرح کردن سوالات مربوط به سیاست راهنمایی و هدایت می کند. برای مثال، مطرح کردن گزارشات خاص یا برنامه تلفیقی از IPCC از طریق ارائه سوالات علمی مربوط به سیاست دولت ها می شود را IPCC نشان می دهد و مطرح می شود.

بنابراین IPCC تلاش می کند تا حقانیت و قانونی بودن موضوع را در مقابل چشمان دولت ها حفظ و رعایت کند. به دور از رابطه و پیوند برای نظریه پردازی. عامل دیگر که موفقیت یک سازمان دهی مرزی را نشان می دهد، درجه و رتبه ای است که سازمان دریافت می کند از طریق دانشمندان تا این یک ارائه و نمایشی از علم باشد. در این خصوص، اعتبار IPCC کاملا زیاد می شود. گزارشات IPCC غالبا به عنوان آثار و نوشته های استاندارد مرجعی برای علم آب و هوایی استفاده می شود. و حالت های ناپایدار و شک و تردیدها و بی ثباتی اصلی غالبا شناسایی می شود تا زمینه و سیر اولیه برای تحقیق فراهم  و مهیا شود. همچنان و هنوز نقد انتقاد در جامعه علمی در مورد تاثیر متقابل و مستقیم بین دانشمندان و نظریه پردازان در تولید و ایجاد چکیده هایی که نظریه پردازان در مورد گزارشات IPCC  آماده می کنند، شنیده می شود. اگر چه این طور به نظر می رسد که شمار و تعداد منتقدان علمی IPCC در طول این سال ها کم شده است اما هنوز انتقادات صریح وجود دارد. این انتقاداتی که صورت می گیرد این مسئله را قبول کرده اند که گزارشات اصلی دارای یک کیفیت علمی عالی و بالایی است. اما نظریه پردازان این را رد می کنند که چکیده ها خیلی سیاسی باشند و هستند. بعضی و تعدادی از این نقد و انتقادات خودشان این دیدگاه سیاسی ای را که این دیدگاه و نظریه را دارند که اندازه گیری های جوی نباید صورت بگیرد و از دیدگاه خودشان IPCC  را مورد بررسی قرار می دهند. تا در تا در همکاری متقابل و تعامل با نظریه پردازان خیلی موفق باشند اما در وفاداری به علم موفق نبوده اند. از زمانی که نگرانی ها و دلواپسی ها ی منطقی و درست در مورد اعتبار مدل آب و هوایی به وجود آمد است. چنین انتقادات و خرده گیری هایی مجاز به شمار می آیند و باید یک بررسی دقیق و ارزیابی در مورد ارزیابی شبیه سازی شده از طریق IPCC به وپژه بررسی دقیق در مورد خلاصه ها و چکیده های نوشته شده برای نظریه پردازان باید صورت گیرد. این تحقیق و بررسی در قسمت یاداوری این فصل آمده است.

 در طول این سال ها، IPCC بیش از هر چیز به عدم قطعیت و شک و تردیدها توجه کرده است(اسوارتتال ۲۰۰۹) این مطلب به صورت مفصل توضیح داده شده است که از طریق تغییراتی که در دورا کار صورت گرفته شده و تغییراتی را در همکاری سیاسی که در تولید ارزیابی IPCC صورت گرفته است(  شاکلی و اسکادوین،۱۹۹۵) . به طر کلی نقش پروسه ها به ویژه آنهایی که در ارتباط با نقد و بررسی گزارشات IPCC هستند، در ایجاد اثر متقابل سیاسی – علمی که از طریق IPCC رخ می دهد مهم هستند(کدوین ، ۲۰۰۰). IPCC یک سازمان و تشکیلات مرزی است که به ویژه برای هدف این اثر متقابل طراحی ششده بود. که بعدها عملا توسعه و گسترش پییدا کرد تا برای بهبود و پیشرفت بهتر ساختار اثر و همکاری متقابل مفید باشد. هنوز، در پروسه IPCC، محرک های شناختی و سیاسی را می توان پیدا کرد که گاهی اوقات منجر به سرکوبی و کتمان ارتباط نامعلوم می شود. قطعا و به ناچار پروسه IPCC تلاش یک پروسه سیاسی شده است. و این به خاطر روابط نرمال و رسمی یا ماجرای آب و هوا است. اما از زمانی که در گزارشات منتشر شده IPCC تلاش می کند تا قوانین روال کار پاینده باشد، تعداد دفعاتی که سیاست زدگی ممکن است سطحی باشد کاهش می یابد و سیمون شاکلی این فرضیه را ساخته که عبارت عمومی اختلافات اجنماعی درون همکاری  INTRA-PEER کمتر شده به خاطر حضور شکاک  گازهای گلخانه ای در جامعه که مثل همیشه آن ها منتقدان رک گوی IPCC هستند (شاکلی و همکاران. ۱۹۹۹).

می توان گفتSHACKELY  ET AL به طعنه  مشاهد کرد که به نظر می رسد که یک تولفق بین تعدادی از کارشناسان اصلی IPCC و آدم های بدبین در مورد نتایج و پیامدهای سیاسی و خلاصه ها و چکیده های گزارشات به دست آمده است. آنها به IPCC توصیه و پیشنهاد می کنند تا سیاست شدگی را به عنوان یک مورد توافق قبول کنند و راه هایی را برای ابلاغ کردن توافقات صورت گرفته شده و مخالفت ها، نظرات و عقاید آگاهانه در ارتباط با سطوح باور و اعتقاد به ادعاها و تقاضاهای علم و دانش و افشا کردن پروسه ها از طریق فرضیه هایی که شکل گرفته شده و اختلاف نظریه هایی که حل شده است، را پیدا کنند(شاکلی و همکاران۱۹۹۹,) راه هایی که توسط شاکلی و همکارانش پیشنها شد این بود که دانشمندان درگیر این پروسه باید دست بکشند از این ایده که ابلاغ و حالت های ناپایدار و شک و تردید ها به ناچار باعث ناامیدی و عدم فعالیت سیاسی می شود . در واقعیت شک و تردیدها غالبا سیاسی شده اند. اما ایده آل آن است که من با شکلی می خواه که تایید شود که جنبه های مختلف حالت ناپایدار و عدم قطعیت را می توان بیشتر روشن ساخت و خودشان می توانند قسمتی از مناظره و گفتگوی علمی شوند. به نظر می رسد که با بازبینی های منظم هر دو حوزه گزارشات و قوانین روال کار، IPCC برای نقد بیرونی تنظیم شده بود.

بیشتر دانشمندان اجتماعی ارزیابی و دیدگاه منفی در مورد اینکه چطور IPCC اولیه با نقدهای هر دو تقاضاها و درخواست های علمی برخورد کرده بود داشته اند و منتشر کرده اند. و طرح های سیاسی از طریق IPCC مطرح و پیشنهاد شده است. ( همان طور که در بالا مطرح شد، تا سال ۱۹۹۰ IPCC وظیفه ایجاد طرح های سیاسی را بر عهده داشته . از سال ۱۹۹۰ به بعد این وظیفه به عهده گروه های دیگر قرار گرفته) علاوه بر این، تعدای  از دانشمندان از IPCC انتشار کردند برای اینکه تعامل مستقیم بین دانشمندان و نظریه پردازان در تولید و نوشتن چکیده هایی برای نظریه پردازان گزارشات IPCC را امکان پذیر ساخته است. به منظور این که به عنوان یک سازمان مرزی موفق باشد، با وجود این یک چنین تعامل به طور قطع لازم و ضروری ات. مرز بین علم و سیاست ها و طرح ها به وضوح نیاز به مراقبت مداوم دارد. همانطور که  دیوید گاستون نوشته:

 موفقیت یک سازمان مرزی از طریق اصول و قاعده های کاری مشخص می شود در طرف دیگر… مرزی مشخص و تعیین می شود. موفقیت سازمان در اجرای وظایف را می توان به عنوان ثبات مرزی در نظر گرفت در حالی که در عمل حدود مرز ادامه پیدا می کند تا در پایین طرین سطح در مورد ظریف ترین اختلافات در چهارچوب محدودیت های سازمان گفتگو و مذاکره انجام شود.

بعد از ان سوالی که پیش می آید این است که چه اقدامات امنیتی در روال کار IPCC صورت گرفته است برای حفظ سطح معین ثبات و پایداری مرزی( هم به صورت رسمی و غیر رسمی) در بخش های بعدی، اولین پرسه بازنگری و نقد و بررسی IPCC آنالیز می شود و نقد و انتقادات  شکانانه این پروسه به عنوان این که آن در سومین گزارش ارزیابی اتفاق افتاده است، مورد بررسی قرار می گیرد. بعد از  آنکه مذاکرات در مورد اینکه پایین ترین سطح و بیشترین اختلاف نظرات به تصویر کشیده می شود و مورد بررسی و تفسیر قرار می گیرد با در نظر گرفتن اینکه تدوین و تنظیم SPM با احتمال گرم شدن ناشی از انسان هدف از اخرین آنالیز این است تا مطالعه و بررسی دقیق در مورد جنبه های بحرانی گزارش آخری در ارتباط با جنبه های پیچیده و مسئله دار اصطلاحات غیر دقیق آخرین گزارشات IPCC و تاثیر آن بر روی انتقال و ابلاغ حالت ناپایدار شبیه سازی آب و هوا  است.

برای دریافت آمارهای هواشناسی استان های ایران به این لینک مراجعه کنید.

تحلیل تغییرات آب و هواشناسی (اقلیمی) پارامترهای جوی (اتمسفری) در حوضه آبریز دریاچه ارومیه با سنجش از دور

فرایند بازبینی   IPCC

در این میان، IPCC معمولا مقدار معنی داری از توجه به کیفیت فرایند بازبینی خود پرداخت. مقایسه سنتی فرایند بازبینی همتا برای  مقالات ژورنال، فرایند بازبینی همتا برای گزارش IPCC به شدت در مقیاس و در روش بسیار پیچیده تر است. برخی از اعداد مربوط به کار گروه (WG I)  کمک به سومین گزارش ارزیابی(TAR) تغییرات آب و هوایی عنون شد ۲۰۰۱: مبنای علمی  ( IPCC,2001a). ممکن است یک تصور از میزان کار درگیر شده در تولیدات گزارشات IPCC  را بدهد. فصل ۱۴ گزارش  TAR WG I  نوشته شده بود با نویسندگان مسئول و ۵۱۵ نویسنده شرکت کننده، که نوشتن آن ها در ژولای ۱۹۹۸   شروع شده بود. یک سال و نیم بعد، در ژانویه ۲۰۰۱، در حالی که نسخه های نهایی فصول در   IPCC WG I   در جلسه عمومی در شانگهای پذیرفته شد، چهار بازبینی از درفت های فصول ساخته شد. دورهای  بازبینی ۴۲۰ متخصص و ۱۰۰ دولت را درگیر کرد. در جلسه عمومی در شانگهای. خلاصه ای برای سیاست گذاران( SPM)  گزارش خط به خط به وسیله دولت ها در چهار روز تصویب شد. تصویب  SPM دست به دست با تصویب نهایی فصول رفت: که در آن کلمات نهایی SPM از متن موجود در فصل متفاوت است، جمله بندی دقیق از فصل بر این اساس به دلایل ثبات اصلاح شد.

توضیح بازبینی روی هر دو فصول و SPM به نویسندگان مسئول فرستاده شد. چه کسانی برای جلسات نویسندگان مسئول گرد هم آمدند، شامل  همه نویسندگان مسئول و جمع آورندگان فصول. نویسندگان مسئول خواسته شد تا صریحا ثبت کنند آنچه با توضیحات رسیده انجام شده بود. آن مهم بود که آن را اینجا یادداشت کنند. از آنجا که کیفیت روند بررسی به سادگی شامل مقدار زیادی از مردم تضمین شده نیست، ما باید به کیفیت توضیحات بازبینی که ارائه شده بود نگاه کنیم. در حقیقت، بسیاری از توضیحات از کار در آمد تا از یک کیفیت شبیه به توضیحات بازبینی مقاله خوب باشد. سردبیران بررسی سپس بررسی کردند که آیا تمام نظرات بازبینی رفتار منصفانه دریافت کرده بود.وظیفه مهم برای سردبیران بازبینی بود تا نویسندگان مسئول را در رفتارشان از مباحثه علمی واقعی راهنمایی کنند. نقش سردبیران بازبینی به تازگی در رویه IPCC بعد از دومین گزارش ارزیابی(SAR) اضافه شد. در اولین و دومین گزارش ارزیابی یک نقش شبیه با کار گروهی دفاتر پخش شد( شامل ادارات برگزیده، بیشتر دانشمندان ،کسانی که کار گروخی را مدیریت می کردند)و واحد پشتیبانی فنی. پس از اتمام SAR  مفسران مشاهده کرده بود که قوانین صریح و روشن تر از روش مورد نیاز است. در حالی که به رسمیت شناخته شد که IPCC نباید یک علم فرونشانده شده ( خاموش) باشد، بوروکراسی انعطاف ناپذیر( ادوارد و اشنایدر، ۲۰۰۱). یک تنش بین غیر رسمی علم و پایبندی به قوانین رسمی از روش وجود دارد.

اگر چه در  قوانین اداری جدید، نقش سردبیران صریحا تعریف شد، افزایش شفافیت فرایند بازبینی. سردبیران بازبینی خواسته شد قبل از  جلسه عمومی آیا آنها مطمئن بودند که ” همه متخصصان واقعی و توضیحات بازبینی دولت ” بوده است ” فراهم کردن توجه مناسب ” و آن “اختلاف واقعی” بوده است ” در متن گزارش به طور مناسب منعکس شد ( رویه IPCC).

برای همه ۱۴ فصل  WG I همه سردبیران بازبینی یقینا به این سوالات واکنش نشان دادند. یک نوآوری بیشتر که شفافیت فرایند را افزایش داد ممکن بود برای همه داوران شرکت کننده به دست آوردن تمام توضیحات بازبینی و توضیحات با نویسندگان مسئول از طریق ایمیل از TSUs. اگر چه سردبیران گزارش  TAR WG I امیدوار بود که گزارش کم حجم تر از  SAR WG I  تبدیل می کند( که شامل  ۵۷۲ صفحه بود)، نویسندگان در نگهداری کوتاهی آن موفق نشدند. همه گزرش ۹۴۴ صفحه شد. سالی که SAR نهایی شده بود. ۱۴ فصل بیش از ۷۰۰ صفحه یا پس از گزارش  TAR WG I شامل شد. رشد در حجم فصول در درجه اول به افزایش مطلق در تعداد انتشار علمی سر و کار با موضوع تغییر اقلیم مربوط شد. تمام الاعات موجود در فصول فردی به یک  SPM  ۱۷ صفحه ای خلاصه شد.

با توجه سیاسی به موضوع گرم شدن جهانی، قابل فهم است که بسیاری از انتقاد IPCC در SPMs اداره شده بود، به طور خاص در مسیر جلسه عمومی نهایی بازبینی شدند، جایی که دولت ها باید متن  SPM  را اثبات کنند، جداول و نمودارها در جزئیات که خط به خط است. در اصل، جلسه عمومی  IPCC با توافق عام اداره شد. بنابراین، هر چیزی انجام شد تا تا مطمئن کند که همه دولت ها بتواند با  SPM موافق باشد. از آنجا که دولت برنامه های سیاسی مختلف دارد، آنها نیز نگه داشتند دیدگاه های مختلف در آنچه تشکیل می دهد یک ‘توازن ‘مناسب (کلمه ای که اغلب در جلسات عمومی استفاده شد) بین مقدار فضای اختصاص شده به ادعاهای مثبت ( درباره آنچه ما در مورد تغییر اقلیم می دانیم) و مقدار فضای اختصاص داده شده به ادعاهای منفی (در مورد  عدم قطعیت که باقی  می ماند). با توجه به این زمینه جالب است ببینید چگونه یکی از هم کرسی های  WG I  فرایند تصویب دولتی را در شانگهای معرفی کرد ( کار گروهی دو هم کرسی دارد: یکی از کشور توسعه یافته و یکی از کشور در حال توسعه; هم کرسی های  TAR WG I  آقای جان هوتون از انگلستان و پرفسور دینگ از چین):

در این مرحله، IPCC یک ارزیابی علمی فراهم کرد. بنابراین همه پیشنهادها برای تغییرات در  SPM باید به درستی علمی مربوط شود، توازن علمی، وضوح پیام، توانایی فهماندن به سیاست گذاران، و ارتباط با سیاست. تولید بر اساس متن اکتبر است.( درفت نهایی، اکتبر ۲۰۰۰)- گلوله به گلوله یا جمله به جمله پیش رفت. پیشنهادها ها برای تغییرات با نویسندگان مسئول ، در پاسخ به توضیح دولتآ پس از آن در نظر گرفته می شوند، پیشنهاد جدید برای تغییرات بیان با نمایندگان توانست ساخته شود. این  پیشنهادها به وسیله نویسندگان مسئول برای درستی ، توازن، و سازگار با فصول چک شد. در صورت امکان، همه باید روی متن جدید به توافق برسند، در غیر این صورت، متن اشاره خواهد شد تا همچنین یک گروه کوچک بیان درفت جدید را در میان خط های موافق شده بسازند، و یا یک گروه تماس باز برای کار با نویسندگان مسئول تا موضوع را حل کنند و متن درفت جدید را بسازند. اگر متن توافق SPM تغییرات را در خلاصه فنی یا فصول اشاره کرد ، نویسندگان مسئول تغییرات لازم را خواهند ساخت و  اینها را  به عموم در پایان جلسه ارائه می دهند (هم کرسی IPCC WG I  ، جلسه عمومی، شانگهای، ژانویه ۲۰۰۱).

بنابراین کرسی های مشارکتی روشن ساخت که پنج معیار هنجاری اجازه داده شد تا نقش روشن در طول جلسه باز کند. هر پیشنهاد برای تغییرات در متن – همچنین اگر آنها انگیزه های سیاسی بود- باید در شرایط “دقت علمی” ” توازن علمی” ” وضوح پیام” ” قابلیت فهماندن به سیاست گذاران” و ” ارتباط با سیاست”  ریخته شود. بنابراین، نقش مهم نویسندگان مسئول جلو آمد: اگر چه، دولت هایی که روی متن تصمیم می گیرند قراردادی است، آنها آزاد نیستند که تا هر آنچه تغییراتی که می خواهند بسازند.

بعد از این مقدمه با هم کرسی یک دولت پرچمش را بالا برد. این دولت نگرانی خاص خود را بیان کرد که نویسندگان مسئول تاثیر خیلی زیاد روی متن نهایی  با اجازه  اعمال معیارهای مانند تعادل خودشان خواهند داشت.  با توجه به این کشور دولت ها مسئول برای متن بودند و نه نویسندگان مسئول. از این گذشته، کشور ترسیده بود کامل در جزئیات درفت نهایی بحث نخواهد شد اما به جای آن  جدید بحث می شود” درفت شانگهای” درست قبل جلسه توسط نویسندگان مسئول آماده شد. چون کشورها توضیحاتشان را بر پایه درفت نهایی آماده کرده بودند و و کار با توضیحات آنان آماده شده بود. آن  برای کشورها خیلی مشکل خواهد بود تا با درفت جدید کار کنند که ، از یک سو، بیشتر کشورها  هنوزآماده نبودند و ، از سوی دیگر، تغییرات بسیار قابل توجه را شامل می شد. هم کرسی تلاش کرد تا جلسه را دور از سیاست زدگی هدایت کند:

این یک جلسه علمی است، شامل یک مذاکره علمی، جایی که ، دولت ها باید در موقعیت شان تصمیم بگیرند. نویسندگان مسئول اینجا هستند تا به ما کمک کنند. شروع نقطه متن اکتبر باشد، که روی صفحه طراحی خواهد شد، پیش نویس شانگهای قصد داشت تا کمک شود.  با توجه به معیار تعادل، آن یک تعادل علمی است که باید برای آن تلاش شود، نه تعادل سیاسی( IPCC WG I  هم کرسی، جلسه عمومی، شانگهای، ژانویه ۲۰۰۱).

از طریق جنین تشریفات، که بخش و قسمتی از جلسات عمومی IPCC هستند، تنظیم معیارهای تغییرات که می تواند متن را بسازد صریح ساخته شدند و بدین وسیله نیروی اضافی داده شد. بعدا در طول جلسه مراجع اغلب ساخته شده بود تا معیاردها در شروع جلسه ذکر شود. در واقع، در عمل،  جلسه عمومی پیش نویس نهایی را به جای پیش نویس شانگهای استفاده نکرد. اگر چه موافقت شده بود تا اینطور انجام شود. ظاهرا بیشتر کشورها با نویسندگان مسئول موافق بودند که شروع بحث از آخرین نسخه تولید شده به وسیله نویسندگان مسئول موثرتر بود. کشوری که برای اولین بار ایراد ساخت ترجیح نداد تا با فشار موضوع را جلو ببرد.

از این رو هدف  IPCC تولید گزارشی است که نه فقط در میان در میان دانشمندان و دولت ها اما همچنین در میان جامعه در مقیاس بزرگ قابل باور باشد. نمایندگان سازمان های غیر دولتی پذیرفتند تاجلسات IPCC به عنوان مشاهدات، و کارشناسان از همه سازمان ها که سود را نشان دهند یا طرف های دگیر دعوت هستند تا در پروسه بازبینی شرکت کنند. آن دسته ” سازمان های مناسب” است که آن امکان را برای TSUs می سازد تا فرایند بازبینی  IPCC را به طور واقعی باز کند.  WG I TSU در نظر گرفت. این طبقه را شامل حداقل هر سازمانی که حداقل یک سئود را بیان کند. برای نمونه، در توضیحات بازبینی  TAR WG I  یکی می تواند توضیحاتی از علاقه خاص سازمان ها پیدا کند. برخی از سهامداران، به ویژه آنها بهره صنعت های سوخت فسیلی و کشورهای صادر کننده نفت را ارائه دادند، بارها و بارها اداعا کردند که نگرش آنها به طور جدی در گزارش IPCC قابل توجه نبوده است. این واقعیت است که سود خاص سازمان ها با هم روی متن تصمیم گیری نشد و در مشاهدات کلی حتی اجازه داده نشد تا در جاسات عمومی صحبت شود. با این حال دیدگاهشان، در میان دور بازبینی کارشناسان بیان شد. به طور جدی به وسیله نویسندگان مورد ملاحظه قرار گرفت.

فرایند بازبینی IPCC  لایه های دیگری را به بازبینی برابر سنتی اضافه کرد که در عمل علمی جای گرفت.  بازبینی برابر یک ترکیب لازم در ارزیابی مدل های شبیه سازی است( پیترسن، ۲۰۰۶b). فرایند بازبینی  IPCC  فراهم شد برای یک سازوکار بازبینی دوم قابل توجه و کمک به نویسندگان مسئول تا به درک بهتر از محدودیت های مدل های شبیه سازی آب و هوا برسند. ارزیابی عدم قطعیت ها، برای مثال همچنان به وسیله IPCC انجام شده است. لزوما یک شرکت تعاونی خواهد بود- هر دو در میان نویسندگان مسئول منحصر به فرد  و در میان نویسندگان مسئول و بازبین گران. هنوز، برای IPCC سخت است تا خیلی بهتر از اجتماع علمی انجام دهد. با توجه با اینکه بازتاب پذیری در علم آب و هوا  روی  عدم قطعیت ساختار مدل نسبتا پایین است( پیترسون،۲۰۰۶a)  به طور آشکار اتاقی برای پیشرفت ارتباطات IPCC  از عدم قطعیت وجود دارد( اسوارت و همکاران،۲۰۰۹).

google earth حوضه های آبخیز و زیرحوضه های آبریز ایران

ارزیابی تغییرات سطح آب دریاچه ارومیه و اثرات خشک شدن تدریجی دریاچه ارومیه با استفاده از داده های ماهواره لندست در نرم افزار ENVI

ایرادات پروسه بازبینی IPCC

چندین ایراد جزئی در موضوع آب و هوا است که یکپارچگی پروسه بازبینی IPCC را مورد چالش قرار می دهد. این موارد به طور خاص مثال هایی از جایی هستند که پروسه به سمت غلطی برده شده است. در اینجا من به آنالیز انتقاد MIT از روش ریچارد لیندزن می پردازم که به عنوان یک نمونه TAR SPAM را تولید کرده است. در سال ۱۹۹۸ لیندزن قسمتی از پروسه IPCC را به عنوان یک IPCC TAR WGI نویسندگان مسئول ایجاد کرد. اگرچه لیندزن به طور کلی با این روش راضی بود و یک گزارش کامل را آماده کرد، اما او به طور قوی پروسه بازبینی و محصولات SPM را مورد انتقاد قرار داد. او قبل از این که به کمیته بازرگانی مجلس سنا در یک می ۲۰۰۱ برود و به تعداد زیادی از سوالات مربوط به تغییرات آب و هوایی که هنوز جواب آن را نمی دانست، پاسخ دهد او این موضوع را تصدیق کرد و این که گزارش SPM از TAR WGI او به اندازه کافی انعکاس یک گزارش کامل نداشت. لیندزن خودش را به عنوان بازیگر یک نقش کاربردی در ایرادات مربوط به گاز های گلخانه ای مشاهده کرد. در یک مصاحبه او این موضوع را قبول کرد در حالی که در سال های اخیر در IPCC او احساس کرده بود که یک وظیفه اخلاقی است که نظرات انتقادی را بیان کند “اکنون این الگو بیشتر گیر افتادن در یک نقش است”.

بیشتر دانشمندان با لیندزن موافقند که ادعا های او بوسیله IPCC ایجاد شده که قطعی نخواهد بود که این موضوع را درباره تغییرات آب و هوایی بیان کنیم. این دلیل این است که IPCC در TAR معرفی شده است و برای قضاوت معتبر کارشناسانه یک مقیاس است، که باعث می شود یک ارزیابی کیفی از مدل های آب و هوایی در نتایج حاصل از این مدل ها به دست آید. تلاش برای انجام بحث درباره کیفیت مدل ها در قضاوت عامه مردم یک کار فریبنده است چون کارشناس است که فکر می کند مدل ها به طور قطع غلط هستند- حتی اگر به طور پیچیده ای نقطه نظرات کوچکی از آن مورد محاسبه قرار گیرد. هدف اصلی انتقادات لیندزن این است که نسخه بررسی شده و نتایج اختصاصی را در WGI SPM منتشر شود:

با توجه به شواهد جدید و در نظر گرفته شدن بقیه نامعلومی ها، بیشتر گرمای مشاهده شده در ۵۰ سال گذشته احتمالا ۷ است که به دلیل افزایش در غلظت گاز های گلخانه ای می باشد.

در ایننجا “احتمالا” براساس پی نوشت ۷ این است که ۶۶-۹۰% سانس این وجود دارد که این مورد خوانده شود. این جمله درست است. لیندزن درباره این مورد خیلی مطمئن بود که مدل ها غلط هستند و این که او قضاوت نویسندگان  مسئول در این باره درست نبوده است.

چون لیندزن به طور خیلی نزدیکی با IPCC درگیر شده بود، انتقاد های او باعث ایجاد بررسی های دقیق بیشتری شده بود به خصوص چون انتقاد های او با ارزیابی نامعلومی شبیه سازی آب و هوایی در ارتباط بود. قبل از این که او به مجلس سنا برود، لیندزن درباره SPM سه ادعا کرده بود:

۱.انحرافات SPM تحت نظر علم قرار گرفت.

۲.SPM  به وسیله ارائه دهندگان دولتی، NGO و شغل های مربوط به آن نوشته شد.

۳.SPM به طور قابل توجهی در بخش مربوط به شانگهای اصلاح گردید.

ادعای اول مربوط به عدم ارائه است که براساس لیندزن مدل کامپیوتری نامعلومی در SPM می باشد. یک مثال است که کیفیت ها را در بر می گیرد. لیندزن در نوشتن SPM درگیر نشد و به این نکته اشاره کرد که تنها یک شکست از نویسندگان مسئول است که اعضای تیم نوشتاری اصلی را خراب می کند. او به آنها اضافه نشد اگرچه تیم نوشتاری کامل شامل ۶۰ نویسندگان مسئول بودند. ارائه SPM از قسمت خودش بوسیله لیندزن این مورد را نشان داد. او با جمله زیر ادعا کرد که تمام این بخش خلاصه شده است و به صورت ناکافی ارائه شده:

درک پروسه های آب و هوایی و همکاری آنها در مدل های آب و هوایی پیشرفت کرده است که شامل تبخیر آب، حرکت یخ های دریایی و جا به جایی گرما در اقیانوس ها است.

مشکل لیندزن این بود که این نتایج نمی توانست از این قسمت حاصل شده باشد، چون این پیشرفت ها در واقع در خلاصه اجرایی قسمت ذکر می شود. به علاوه، بعضی از اخطار ها با این جمله مرتبط است که در یک جمله در مقدمه SPM در قسمت بالای آن گذاشته شده است:

مدل ها نمی توانند هنوز همه جنبه های آب و هوایی را شبیه سازی کنند و نامعلومی های ویژه ای وجود دارد که با ابرها و واکنش های آنها در ارتباط است.

بنابراین، ادعای لیندزن این است که تنها یک جمله اختصاصی است که در قسمت او در SPM درست نیست. نظر من این است که لیندزن از این عبارت راضی نبود که “نامعلومی های خاصی در ارتباط با ابرها و واکنش آنها با هوا و اشعه ها وجود دارد”. او ممکن است ترجیح دهد که جمله زیر در خلاصه قسمت SPM قرار گیرد و به این جمله جا به جا شود:

اساس فیزیکی پارامتر های ابر ها دربردارنده مدل هایی است که به میزان زیادی پیشرفت داده شده اند. اگرچه این افزایش درستی فیزیکی نامعلومی های مرتبط با بازخورد ابرها را کاهش نداده است: حتی علامت این بازخورد های باقیمانده ناشناخته مانده است.

 ظاهرا، در مواجهه با محدودیت فضا، نویسندگان مسئول که SPM را آماده کردند قطعی نبود تا این بیانیه ها را در SPM شامل شود . اینجا دوباره موضوع ” توازن” سطوح. IPCC تصمیم گرفته بود تا این بیانیه ها را در بر گیرد و بیانیه های دیگر را صرف نظر کند. این قابل بحث است که آیا واقعیتی که این اتفاق نمی افتد باید به عنوان یک قلب واقعیت علم نگریسته شود. ادعای دوم لیندزن ، که SPM با بیگانه غیرعلمی نوشته شد، درست نیست، به این معنا که دولت ها می توانند پیشنهاداتی را برای تغییرات متنی بسازند، اما نویسندگان مسئول باید روی آن تغییرات موافق باشند. در واقع، تیم تهیه پیش نویس  SPM ( شامل شدن فقط شرکت کردن دانشمندان) به توجه جدی به همه توضیحات دریافت شده از متخصصان  و دولت ها پرداخت، همچنین با بازدید ویراستاران نظارت شد. همان طور که بالا نشان داد،  موجود بود پنج شرایط  راهنمایی پروسه نوشتن SPM  : دقت علمی، تعادل علمی، وضوح پیام، توانایی فهماندن به سیاست گذاران و ارتباط با سیاست. در طول جلسه عمومی در شانگهای تنها هیات های مختلف دولت  توانستند نظر در متن را بسازند.

 بسته  به  پاسخ نویسندگان مسئول، متن ها تغییر داده شد یا بدون تغییر ترک شد. همچنین مداخلات از ماهیتی بود که نویسندگان مسئول مشکلی با تغییرات پیشنهاد شده نداشتند. آنها به طور خاص توافق کردند که پیشنهادات در عدم توافق با معیار دقت علمی و تعادل علمی نبود، و تغییرات سازگار با سر فصل ها فرض شد. بعضی مواقع قادر نبود به توافق برسد. هم زیرا نویسندگان مسئول با یک پیشنهاد موافق نبودند یا زیرا دولت ها در میان خودشان موافق نبودند. از آنجا که  IPCC باید  تحت قوانین رویه ای تصمیم سازی با توافق عام کار کند ،وظیفه مطرح شدن متنی که دلپذیر به همه بود ( شامل نویسندگان مسئول)می توانست در آن موردها به یگ گروه متصل محول شد. با یک یا کشورهای بیشتر یا با یک عضو از گروه کاری اداره بر کرسی نشست. یکی از نمونه های متن که به یک گروه متصل داده شد بود بیانیه پایانی روی اسناد با لیندزن انتقاد شد. این به ادعای نهایی لیندزن معروف شد.

ادعای سوم لیندزن طرح SPM به طور معنی داری در شانگهای تعدیل شد. اگر چه او به صراحت چنین نگفت، او ظاهرا فکر کرد که کیفیت متن به دلیل  تغییر و تبدیل رو به زوال گذاشته بود. هر چند، در اظهار لیندزن ، مقایسه اشتبا ساخته شده بود. او مقایسه کرد طرح دوم (آپریل ۲۰۰۰) در عوض طرح نهایی (اکتبر ۲۰۰۰) و نسخه منتشر شده، که متوجه شد تغییرات بزرگتر از واقعیت آن بود، بدین منظور ادعای لیندزن ارزیابی شد. بنابراین من میخواهم در اینجا لیست چهار آخرین ورژن از بندها اینکه در واقع چه اتفاقی در این بند افتاده است؟ را بیاورم. تغییرات اصلی در مرحله ای از طرح دوم به طرح نهایی معرفی جهان بود ” محتمل” ( به هم پیوستن هر دو یک تخمین آماری تغییرپذیری درونی آب و هوا و ارزیابی عدم قطعیت مدل آب و هوا) و حذف جمله های اول دوم . جمله سوم دومین طرح اولین جمله طح نهایی شد( در یک قاعده سازی دقیق تر).

پیروی کردن طرح، طرح شانگهای، شبیه به طرح نهایی به جز دو جمله. سرانجام، دو تغییر در طی جلسات شانگهای ساخته شد: “قابل توجه ” تغییر یافت به “بیشترین” و مشخصات چهار منبع عدم قطعیت پاک شد. عبارت ” باقی ماندن عدم قطعیت” در حال حاضر اشاره به آنچه که در بخش مقدماتی متن بیان شد. یعنی که ” تعدای از منابع عدم قطعیت شناسایی شد در SAR  هنوز هم تا حدی باقی ماند(IPCC,2001a). آنچه اتفاق افتاد در طول جلسه شانگهای بود که چندین دولت مخالف بودند به کلمه ” قابل توجه” که بود برای آن اخیرا جایگرین شده بود با ” بیشترین” در یک جلسه گروهی متصل پترسون، ۲۰۰۶b).

تا حالا آن باید روشن شده باشد که من با ارزیابی منفی لیندزون از فرایند نقد برای  SPM مخالف هستم. درحالیکه، تشخیص و تخصیص پیش نویس نسخه نهایی SPM  قبل جلسه شانگهای تغییر نیافت ، تعداد قابل توجهی از تغییرات در واکنش به توضیحات مطرح شد. به عنوان مثال جمله‌ای که نه در طرح نهایی SPM و نه حتی در خلاصه اجرایی فصل نبود در ذیل ذکر می‌کنم.

اکثر مطالعات به این نتیجه رسیدندکه بیش از ۵۰ سال اخیر، میزان و درجه افزایش دما به علت افزایش تمرکز گازهای گلخانه ای تخمین زده شد این [wpb-edd-sliderارزیابی ها از عدم قطعیت شبیه سازی آب و هوا برای بدست آوردن آگاهی سیاسی به تنهایی قابل مقایسه یا بزرگتر از گرمایش مشاهده شده هستند(IPCC,2001a).

این جمله پایه ای برای یکی از مهم ترین بحث های گزارش  IPCC 2001  را تشکیل داد که ” جدید و آگاهی قوی تر وجود دارد که بیشتر افزایش دمای مشاهده شده در ۵۰ سال اخیر قابل اختصاص به فعالیت های بشری است(IPCC,2001a). برای اطمینان ، این بیانیه ها با یک جمله در متن فصل آن( و با  متضمن علم) حمایت شد ، اما هدفی که باید اینجا ذکر شود- آن هدف سرانجام با نویسندگان مسئول در پروسه تدوین شد- به عنوان روش IPCC تجویز  شد. خلاصه عملی فصل ۱۲ در جلسه عمومی شانگهای برای سازگار کردن آن با SPM تغییر کرد و این تغییر در پایان جلسه آن به اعضاء ارائه شده بود.

مذاکره بیان خلاصه برای سیاست گذاران

عدم قطعیت ها به شکل عینی مشخص نشد.کارشناسان به روشنی در مورد عدم قطعیت عقاید واگرا دارند در مورد اینکه چگونه عدم قطعیت یک بیانیه  قطعی می باشد. علاوه بر این، بازیگرانی که برای عدم قطعیت شرایطی تعیین کردند، تعیین شدند و با IPCC  مکاتبه شدند که تلاش خواهند کرد تا فرمولهای تلخیصی را تحت تاثیر تصمیم گیران سیاسی قراردهند.

برای کسب نتایج مثبت مرتبط با IPCC دولت ها و کارشناسان درگیر داده های ارزیابی عدم قطیعت را تقویت کردند .عبارت نتیجه گیری قوی به وسیله IPCC به عنوان یکی که بر ” تحت یک تنوع رویکرد، روش ها، مدل ها، و فرضیه ها و …صدق می‌کند، که  انتظار می رود تا نسبتا با عدم قطعیت ها ساده شود(IPCC,2001b) تعیین شد. با توجه به اینکه IPCC یکی از مثال های اصلی از نتیجه گیری قوی هست که ” افزایش دمای مشاهده شده در پنجاه سال گذشته بیشتر به علت افزایش در تمرکز گازهای گلخانه ای بوده است. در این مثال ما به صراحت می توانیم ببینیم که روشی برای اطمینان قوی نتایج وجود دارد تا براساس ارزیابی عدم قطعیت های موردبحث شامل یک تعدیل کننده درون بیانیه مثبت باشد. در اینجا فقط با افزودن کلمه ” احتمال” نتایج نیرومندی مطابق با قضاوت نویسندگان مسئول ارایه شد.

همچنان که نتایج در پترسن (۲۰۰۶b) نشان داد نتایج اصلی TAR روی نسبت دادن تغییر آب و هوا به تاثیرات بشر فقط تلویحا منعکس کننده قضاوت کلی کارشناسان روی قابلیت اطمینان روش شناختی نتایج شبیه سازی آب و هوا می باشد. همچنین فرایند ارزیابی جمعی درون IPCC که در اصل ارائه یک فرصت منحصر به فرد است، انجام شد تا تلاش رسیدن به توافق عمومی  روی مدل ها”  قابلیت اطمینان روش شناختی و تاثیرات آن روی قاعده سازی بیانیه اصلی اسناد نهادینه شود. هر چند که، این فرصت کاملا بهره برداری نشد نه در TAR و نه در AR4 آنالیز نشد، زیرا IPCC نسبتا فاقد یک توپولوژی عدم قطعیت است، که اگر انتخاب شایسته – می توانست به شخص این امکان را دهد که به صراحت بین قابلیت اطمینان روش شناختی در جهت شبیه سازی آب و هوا ارتباط برقرار کند، هنوز، در تولیدات TAR موضوع قابلیت اطمینان روش شناختی به وسیله نویسندگان مسئول مورد خطاب قرار می‌گرفت. بنابراین رویکردهای متفاوت مدل مورد مقایسه قرارگرفتند که باعث شد عناصر از داوری کارشناسان به ارزیابی آنها برسند.علاوه براین، این امکان که همه مدل‌ها ایراداتی مشابه دارند به طور جدی مطرح شد. وقتیکه هیئت بین المللی ناظر بر تغییرات اقلیمی (IPCC) در ژانویه ۲۰۰۱  در شانگهای گرد هم آمدند، در نهایت نتیجه گیری قوی بیان شدکه” کشف و تخصیص” نخواهد توانست به سرعت در جلسه عمومی به توافق برسد. به طور واضح پشت موضوعات سیاسی تلاش هایی در جلوگیری از یک کشور به ویژه عربستان صعودی وجود داشت. استدلالی که که در بازداری این کشور مورد استفاده قرارگرفت کلمه ” اساسی” بود که  به طور شایسته نمی توانست به زبان رسمی سازمان ملل متحد ترجمه شود،. متعاقبا وقتی که یکی از نمایندگان کشور فرانسه – بدون یک برنامه شبیه سیاسی- ادعا کردکه ترجمه بود همچنین مسئله ای برای زبان( دیگر زبان های رسمی سازمان ملل متحد)، ریاست کمیته تصمیم گرفت تا موضوع را به جلسه گروه متصل محول کند. روند این جلسه گروه متصل را در پترسن آمیخته با افکار فرضی مردم می توان یافت (۲۰۰۶b). به طور واضح برنامه سیاسی نقشی را برای کشورها در کوشش آنها برای نتیجه گیری مجدد ایفا کرد، اما این برنامه های سیاسی قادر به ایجاد تغییرات در موضوعات علمی یا مشکلات هستند. در این مورد ، یک کشور که در  برنامه سیاسی خود تاکید بر تغییر اقلیم نداشت، در ابتدا بحث در جلسه عمومی مطرح شد. از نظر من آن به وضوح برای هیئت بین المللی ناظر بر تغییرات اقلیمی بین عدم قطعیت آماری و روش شناسی غیر قابل اطمینان در تدوین نتایج قوی مشخص نیست، برای این کشور اینکه جداگانه مساله اطمینان روش شناختی مدل‌ها را تولید کند، دشوار بود. هنوز، مداخله آن که منجر به یک تغییر مهم در متن شد، می تواند در جریان عمل مطالعه شود.

جریان عمل جلسه گروه تماس شفافیت سودمندی را به نقش IPCC به عنوان سازماندهی مرزی بین علم و سیاست می‌دهد. ما می توانیم از این روند نتیجه بگیریم که انگیزه سیاسی استفاده از استدلال های روش شناختی می تواند در تغییر دادن متن SPM موثر باشد. بیشتر مشاهدات موجود در شانگهای جهت تشخیص اینکه در اصل کدام کشور ایرادات دلخواه برای وضع بیانیه مدلسازی کمی را بالا می برد، شکست خورده بود. در نتیجه از بخش کشف و تخصیص از خلاصه برای سیاستگذاران از IPCC WG I TAR، با مرجع واضح به اینکه این نوشته گروه  ” فقط” یک بیانیه مدلسازی برای کشور بود تا قادر باشد نتیجه را بی اهمیت جلوه دهد. پایان نتیجه احتمالا آن چیزی نبود که آن کشور به واقع می‌خواست. هر چند، نویسندگان مسئول که در پایان روش سازگار با محیط داشتند ولی تغییرات همچنان انعکاس دهنده واقعی محتویات بود.

همانطوری که با عدم قطعیت آماری آنها مقایسه شد ارزیابی و ارتباط بین اطمینان روش شناختی از مدل های آب وهوا دشوار بود، که در نتیجه سبب شد نویسندگان مسئول مکث کنند وقتی از آنان خواسته شد از یک بیانیه مدلسازی نسبتا قوی از بخش کشف و تلخیص استفاده کنند. استفاده از کلمه ” محتمل” در بیانیه مدلسازی ظاهرنشد، هرچند آن برای لحظه ای ازدید ناپدید شد.به واضح با ذکر تمایز بین عدم قطعیت آماری و قابیلیت اطمنیان روش شناختی به عنوان دو جنبه متفاوت عدم قطعیت چگونگی گزارش IPCC TAR ( و همچنین گزازش AR4) آسان شده بود. البته، این امر به طور مستقیم نتوانست مساله کشورها جهت استفاده از شبیه سازی کامپیوتری در علم آب و هوا را حل کند. بحث در مورد قابلیت اطمینان روش شناختی مدل ها و روش مناسب در برقراری ارتباط که حداقل برروی نوع مناسب عدم قطعیت که کیفیت روش‌شناختی مدل‌ها است، متمرکز شده بود .

نتیجه گیری

ارزیابی های هیئت بین المللی ناظر بر تغییرات اقلیمی (IPCC) ساختارهای اجتماعی هستند که شامل دو عنصر  علمی و سیاسی می‌باشند. موفقیت IPCC بستگی به توانایی آن در برقراری ارتباط بین دو علم آب و هوا و سیاست آب و هوا دارد. به طور کلی انتقادی مطرح شد که به اندازه کافی باز نیست بی‌شک: تا حد زیادی نادرست است. روش ارزیابی های هیئت بین المللی ناظر بر تغییرات اقلیمی (IPCC) اطمینان می دهد که فراگیری و شک روی این گزارش ها تاثیرگذاشته است. هر چند،  IPCC می توانست در روش خود و روش های درگیر شدن با اختلافات بسیار موثرتر عمل کند. در مجموع، من گزارش IPCC را به عنوان جزئی از توافق علمی در مورد تغییر اقلیم، اما در عوض به عنوان ” سیاست – ارزیابی های آشکار تصدیق عدم قطعیت” توصیف نمی‌کنم. هنوز فرصت جهت پیشرفتهای بیشتر در ارتباطات IPCC از عدم قطعیت وجود دارد همان طوری که در تحلیل های جمله‌بندی از بیانیه اسناد در گزارش سوم ارزیابی IPCC دیده شد. نتیجه گیری مشابه گزارش چهارم ارزیابی را درخواست داد.مساله ای که  نویسندگان مسئول از تشخیص و انتساب آن در بیانیه در سومین گزارش ارزیابی IPCC تفرئه رفتند با توجه به ارتباط عدم قطعیت که ممکن است از راه هدایت  IPCC WG قابل درک باشد. در اقدام مقدماتی TAR ، تقاضای قوی برای یک رویکرد سیستماتیک به عدم قطعیت شناسایی شد و بحث های بعدی منجر به یک اصطلاح برش اختلاف ” کاغذ راهنما” روی عدم قطعیت ها( موس و اشنایدر، ۲۰۰۰) شد. در آن کاغذ راهنما، موس و اشنایدر پیشنهاد کردند که نویسندگان باید یک مقیاس احتمالی را استفاده کنند که بیان‌گر برآوردهای اطمینان بیزی در مورد ادعاها در ۵ مقوله باشد: اطمینان خیلی پایین ( ۰-۵%) اطمینان پایین (۵-۳۳%) اطمینان متوسط (۳۳-۶۷%) اطمینان بالا (۶۷-۹۵%) و اطمینان خیلی بالا (۹۵-۱۰۰%). به عنوان مکملی برای این مقیاس،  بیانیه تیم‌ها می توانست مقوله ها را برای ادعاهای خاصی با استفاده از چهار عبارت عدم قطعیت کیفی توضیح دهد: ” به خوبی بنا شده” ” بنا شده اما ناقص” ” رقابت تفسیر” و ” تفکری” . هر چند در WG I ، این مقیاس توسط موس و اشنایدر پیشنهاد شد به یک مقیاس راست نمای تغییر یافت که به روشنی به عنوان مقیاس بیزی مشخص  نبود. برای توضیح مشاهدات آب وهوا در مورد بیانیه ها صرفا به عنوان مقیاس استفاده شد. در مورد مدلسازی بیانیه ها، برای مثال بیانیه اسناد به طور ممتد در این فصل بحث شد. این مقیاس ترکیبی از فراوانی ها و آمار بیزی را نشان داد. برآوردی دوره ای از تغییر ساخته شد که بیشتر گرم شدن جهانی به تاثیرات بشر نسبت داده شد. بر اساس  داوری  روی  قابلیت اعتماد روش شناختی از مدل ها در به روزرسانی غیر رسمی بیزی اجرا شد، و سطح” احتمالی” (۶۶-۹۰%)انتخاب شد. دلیل انتخاب WG I به پیشنهاد مقیاس خود که مواد راهنمایی IPCC  برای TAR فقدان بینش در چگونگی ارائه دادن متناوب ادعاهای آماری بود.

اخیرا ، در اقدام مقدماتی چهارمین گزارش ارزیابی IPCC ( که در ۲۰۰۷ نمود یافت) داشتن دو مقیاس احتمال جداگانه در داخل IPCC گیج کننده در نظر گرفته‌شد و راهنمایی‌های اضافی ارائه شد.در این فصل تشخیص دادیم این مساله‌ای است که هنوز حل نشده است هرچند در حقیقت آن بدتر شده است. درحال حاضر آن از نویسندگان مسئول حمایت می کند تا فقط از یک مقیاس استفاده کنند( اطمینان یا احتمال)، همچنان که در ابتدا مطرح شد، به عنوان مکملی به این مقیاس‌ها فاقد گزینه ای برای استفاده از اصطلاحات کیفی می باشیم.